“آریل، نیاز نیست که تو به تحصیلات بپردازی، تو به درد آدم کشی و قتل می خوری، ما بیش از افراد تحصیل کرده به قاتل نیاز داریم.” این جمله بن گورین، اولین نخست وزیر رژیم صهیونیستی خطاب به آریل شارون شاید بهترین جمله برای توصیف او باشد. آریل شارون، نخست وزیر اسبق رژیم صهیونیستی که خبر مرگش در یکی از بیمارستان های تل آویو اعلام شد، یکی از جنایتکارترین رهبران این رژیم به شمار می رود، کسی که در یکی از گفت وگوهایش با ژنرال اوزی مرحام، در سال ۱۹۶۵ گفت: «من درباره آنچه از آن به عنوان “اصول بین المللی” یاد می شود، هیچ چیز نمی دانم و متعهد می شوم هر کودک فلسطینی را که در منطقه متولد شود، بسوزانم. زنان فلسطینی و کودکان آن ها، بسیار خطرناک تر از مردان فلسطینی هستند؛ چرا که وجود هر کودک فلسطینی یعنی ادامه بیش تر نسل فلسطینی ها.»هنگامی که با خواست شارون، صدها فلسطینی در صبرا و شتیلا ، اقامتگاه های پناهندگان در بیروت کشته شدند، از آن زمان فلسطینیان به او لقب قصاب صبرا و شتیلا را دادند. همزمان با انتشار خبر مرگ شارون پایگاه خبری المرده لبنان، گزارشی را درباره تاریخچه زندگی آریل شارون و اقدامات جنایتکارانه وی علیه ملت فلسطین، تهیه کرده است:

آریل ساموئل مردخای شرایبر، معروف به آریل شارون، در تاریخ ۲۷ فوریه ۱۹۲۸، در روستای میلان فلسطین به دنیا آمد؛ روستایی که بعدها شهرک کفار ملال نامیده شد. وی فرزند یک خانواده لهستانی بود که پس از مهاجرت به قفقاز به کشاورزی مشغول شده و درنهایت از ترس نازی ها به فلسطین نقل مکان کردند. شارون در دانشگاه عبری قدس، درس تاریخ و خاورشناسی، را فرا گرفت و تحصیلات دانشگاهی اش را در دانشکده حقوق شهر قدس ادامه داد. وی بعدها توسط پدرش به دانشکده کشاورزی فرستاده شد، اما به دلیل بی علاقگی به رشته کشاورزی تحصیل در این رشته را رها کرد. شارون از همان کودکی به جنایتکاری مشهور بود، به نحوی که گفته می شود در کودکی همواره چوبی را برای کتک زدن کودکان و مجبور کردن آن ها به انجام خواسته هایش به همراه داشت.شارون بعدها به گروه “هاگانا” پیوست و در جنگ ۱۹۴۸ فرماندهی یک گروهان پیاده نظام را بر عهده گرفت که جنایت های زیادی علیه فلسطینیان انجام داد. وی در یک حادثه آتش سوزی به شدت زخمی شد و اگر توسط یکی از سربازان به مکانی امن منتقل نمی شد به احتمال زیاد در این حادثه کشته شده بود.شارون تا قبل از سال ۱۹۴۸ شناخته شده نبود. وی در این سال به عنوان یکی از افسران یگان های ویژه تحت نظارت سازمان اطلاعات نظامی به اقدامات انتقام جویانه علیه اردوگاه های فلسطینی و روستاهای مرزی فلسطین مشغول بود.وی در سال ۱۹۵۲ یگان ویژه ای را تحت عنوان “یگان ۱۰۱″ تاسیس و اعضای این یگان را از میان جنایتکاران و زندانیان سابقه دار محکوم به مرگ و همچنین قاتلان و دزدها انتخاب کرد.

در خاطرات یکی از افسران موساد آمده است: «شارون از اعضای یگان ۱۰۱ می خواست اقداماتی را انجام دهند که عرق شرم را بر پیشانی می نشاند، به نحوی که این افراد سابقه دار نیز از انجام چنین اقداماتی ناتوان بودند.» بنا به نوشته این افسر عضو موساد، شارون از ربودن فلسطینی ها لذت می برد. وی در ادامه خاطراتش تاکید کرده که شارون ترجیح می داد روز تولدش را با روشن کردن شمع به خاطر کشتن ۲۰ کودک جشن بگیرد. وی زمانی که در مسیرش یک زن فلسطینی را همراه با کودک شیرخواره اش دیده بود، با چاقو به آن ها حمله کرده و سر این زن فلسطینی را از تنش جدا کرد. شارون سپس دستور داد تا کودک شیرخواره را در حالی که فریاد می کشید در آتش بسوزانند. افسر مذکور تاکید کرد که کودک در آتش سوزانده شده، جزو آن ۲۰ کودکی که قتل عام شدند، نبود. این مسئول عضو موساد همچنین در خاطراتش نوشت: «شارون علاوه بر قتل عام این کودکان، پنج تن از رهبران مردمی فلسطین را در منطقه الجلیل ربوده و پس از شکنجه آنها دستور داد تا مشابه کودک شیرخواره، در آتش سوزانده شوند.» نویسنده این خاطرات تاکید می کند که شارون در عرض یک ساعت و نیم ۱۵ کودک فلسطینی را قتل عام کرد. شارون در راس یگان ۱۰۱ به عنوان اولین عملیات نظامی خود به روستای فلسطینی القبیه در شمال قدس و منطقه مرزی تحت سلطه اردن حمله کرد. وی همراه نیروهایش این روستا را محاصره کرده و هدف حملات توپخانه ای قرار داد، به نحوی که تمامی این روستا با خاک یکسان شد. سپس نیروهای یگان ۱۰۱ شبانه به اهالی این روستا حمله کرده و مردم بیگناه را قتل عام کردند. همزمان با عملیات کشتار غیرنظامیان بی دفاع با گلوله نیروهای یگان ۱۰۱، گروهی دیگر از نیروهای این یگان، که اسرائیلی ها از آن ها به عنوان “شیاطین” یاد می کردند، شماری از منازل فلسطینی ها را بمب گذاری و منهدم کردند. بنا به گزارش فرمانده ناظران سازمان ملل پس از دیدارش از روستای القبیه، جای گلوله های روی بدن قربانیان این حمله در خانه هایشان، نشان از آن داشت که به آنها حتی فرصت داده نشده بود به بیرون از خانه ها بگریزند و در این حملات از سلاح های کمری و مسلسل و بمب های دستی و مواد منفجره استفاده شده بود.پس از انتشار خبر این جنایت غیرانسانی در جهان، اسرائیل به این بهانه متوسل شد که حمله به روستای القبیه به خاطر انتقام گرفتن از قتل یک زن یهودی به همراه کودکش بود. بعدها نیز مقامات اسرائیلی مدعی شدند عاملان حمله به روستای القبیه جزو شهرک نشینان صهیونیستی بودند نه نظامیان اسرائیلی، اما شورای امنیت این جنایت صهیونیستی را به شدت محکوم کرده و آن را اقدامی از پیش طراحی شده توصیف کرد. مساله ای که بعدها برخی رهبران صهیونیستی در اظهاراتشان به آن اقرار کردند. در کشتار وحشیانه روستای القبیه، ۶۹ تن از جمله ده ها زن و کودک و پیر کشته و ۴۱ خانه و مسجد به طور کلی نابود شد.کشتار صبرا و شتیلا یکی دیگر از جنایتکارانه ترین اقدامات شارون در طول زندگی اش به شمار می رود. اقدامی شنیع که شارون آن را طراحی و با صدور دستوری، زمینه اجرای آن به دست جنایتکاران لبنانی را فراهم کرد. این کشتار بی رحمانه در جریان جنگ ۱۹۸۲ لبنان، زمانی که شارون وزیر جنگ اسرائیل بود، رخ داد و هزاران غیرنظامی فلسطینی در اردوگاه های پناهندگان صبرا و شتیلا توسط شبه نظامیان مسیحی مارونی موسوم به “فالانژهای لبنان” کشته شدند که چراغ سبز عملیات خود را از شارون گرفته بودند.

گفته می شود در کشتار وحشیانه صبرا و شتیلا ۱۵۰۰ تن و بنا به گفته برخی منابع دیگر ۳۵۰۰ زن و مرد و کودک قتل عام شده و سرشان از تن جدا شد. به رغم تناقض در آمارها، در همه این گزارش ها یک مساله مشترک وجود داشت و آن اینکه تعداد زیادی فلسطینی در این جنایت وحشیانه کشته شدند و علاوه بر تجاوز به زنان و دختران فلسطینی، آن هم به شکل مکرر، اعضای بدن بسیاری از قربانیان بریده شده بود. به دنبال این جنایت ها، شارون در سال ۲۰۰۰ وارد مسجد مبارک الاقصی شد، اقدامی که انگیزه ای شد برای فلسطینی ها تا انتفاضه الاقصی را آغاز کنند. فلسطینی هایی که هنوز جنایت شارون در روستای القبیه و صبرا و شتیلا را فراموش نکرده بودند. شارون علاوه بر این کسی بود که دستور ترور شیخ احمد یاسین، بنیانگذار جنبش حماس و از مبارزان برجسته فلسطینی و نیز ترور شماری دیگر از رهبران برجسته مقاومت از جمله عبدالعزیز الرنتیسی، از بنیانگذاران جنبش حماس را صادر کرد.