قربانی و عید قربان
یکی از مراسم مذهبی و اسلامیعید قربان این است که قربانیای به بارگاه الهی تقدیم نماییم. کلمهی قربانی عربی است به معنی نزدیک کردن، یعنی: انسان چنان کاری را انجام دهد که به آقایش نزدیک شود. اگر غلام بخواهد که قرب ونزدیکی آقایش را حاصل کند و دل او را به خود متمایل گرداند که […]
یکی از مراسم مذهبی و اسلامیعید قربان این است که قربانیای به بارگاه الهی تقدیم نماییم. کلمهی قربانی عربی است به معنی نزدیک کردن، یعنی: انسان چنان کاری را انجام دهد که به آقایش نزدیک شود. اگر غلام بخواهد که قرب ونزدیکی آقایش را حاصل کند و دل او را به خود متمایل گرداند که به او لطف و خوبی نشان دهد، پس چنان کاری را انجام میدهد که برای آقایش خوب باشد. در این مدت قربانی کردن همان چیزی است که الله تعالى را از ما خوش میگرداند و ما و شما به بارگاه الهی جزو همان کسانی قرار میگیریم که به بارگاه الهی نزدیک هستند. پس نزدیکان الهی همان کسانی خواهند بود که عبادات الهی را خالص، فقط به خاطر رضای خدا انجام میدهند.
نماز عید واجبی شرعی است. ما و شما در شبانهروز پنج وقت نماز فرضی را به جا میآوریم و بعد از نماز عشا سه رکعت نماز وتر میخوانیم که واجب میباشد.. در روز عید، دو رکعت نماز مانند وتر واجب هستند. پایه و درجه آن نماز و وتر تفاوتی ندارد، اما در آن روز یک نوع سرور و خوشی و شادمانیای دست میدهد که بزرگ، کوچک همه همت میکنند و در عیدگاه جمع میشوند. متأسفانه برای نماز جماعت که فرض است و درجهاش از وتر و نفل خیلی بالاتر است، از خود سستی نشان میدهند. کاش همت و توجه مسلمانان به طرف فرایض، اگر از هجوم بردن برای نماز عید بیشتر نمیبود، ولی مثل آن میبود.
اگر چه نماز عید یک بار خوانده میشود، اما مزد و پاداش نمازهای پنج گانه فرضی خیلی بالاتر است. هدف این نیست که برای نماز عید توجه و اهتمام نشود، هدف این است که فرایض و نمازهای پنج وقت را خیلی مهم بگیرید. برخی هستند که تنها نماز عید را میخوانند اما از نمازهای پنج وقت غافل هستند.
نماز عید واجب است و باید به طرف آن توجه داشته باشیم و بعد از نماز عید بر ما قربانی لازم است و در حقیقت این است که ما جان و مال خود را به بارگاه الهی تقدیم نماییم؛ زیرا غلام هستیم و همه چیز غلام، متعلق به آقا است. ولی الله تعالى در شبانهروز، تقریباً دو ساعت از وقت ما را به خودش اختصاص داده که در آن نمازهای پنجگانه ادا شود، و ۲۲ ساعت را برای ما که غلام او هستیم، آزاد گذاشته که بروید و کارهای خودتان را انجام دهید. یازده ماه بخورید، در یک ماه، شبها هم بخورید، فقط روزش را روزه بگیرید. مال و ثروتی را که الله تعالى به شما داده، سی و نه قسمتش را خودتان مصرف کنید و یک قسمت آن را برای خدا بدهید. در محصولات زمین ده یک را بدهید. در زکات حیوانات نیز مقدار معینی را بدهید. به هر حال الله تعالى کل مال و کل وقت ما را از ما نمیخواهد. در این روز که شادمانی میکنید، الله تعالى میفرماید که شما یک قربانی صدقه نموده به بارگاه الهی تقدیم دارید. حضرت ابراهیم علیه السلام خوابی دید که من دارم پسرم را ذبح میکنم. الله تعالى گفت: همان چیزی را که از همه نزدت محبوتتر است، به بارگاه الله قربان کن. او نگاه کرد، دید از همه، فرزندش را بیشتر دوست دارد که در سن کهولت به وی عطا شده بود و فرزند دیگری هم ندارد. به پسرش گفت: ای فرزند من خوابی دیدهام – خوابهای پیامبران و دستوری از جانب الله هستند – که ترا به بارگاه الله قربانی میکنم. پسر – که پیامبر زاده بود – گفت: «یا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ» [صافات: ۱۰۲]؛ ای پدر! هر چه به شما دستور داده شده، را انجام بده. اگر در آنجا آن پسر ذبح میشد، بر ما و شما لازم میشد که یک فرزند را به بارگاه الهی قربانی نماییم. ولی الله تعالى رحم کرد، و قوچی را به عنوان عوض و فدیه برای آن پسر فرستاد که ابراهیم قربانی کند. لذا بر ما هم همین لازم است.
از پیامبر خدا صلى الله علیه وسلم سؤال کردند: «مَا هَذِهِ الْأَضَاحِی»؛ قربانی چه چیزی است؟ نبی اکرم صلى الله علیه وسلم فرمودند: «سُنَّهُ أَبِیکُمْ إِبْرَاهِیمَ»؛ این روشی است که پدربزرگ شما حضرت ابراهیم علیه السلام آن را به جا آورده است، همان روش را الله تعالى بر شما واجب گردانیده است. صحابه عرض نمودند: در مقابل این کار الله تعالى به ما چه جایزه میدهد؛ «مَا لَنَا مِنْهَا»؟ نبی اکرم فرمودند: «بِکُلِّ شَعْرَهٍ حَسَنَهٌ»؛ حیوانی را که شما به بارگاه خدا قربانی میکنید، در مقابل هر موی از آن یک نیکی به شما میرسد. (مسند احمد: ۱۹۲۸۳)
خداوند متعال به شما آنقدر نیکی میدهد که به حساب نیایند.
الله تعالى میفرماید: این قربانی که شما به بارگاه الهی تقدیم میکنید، گوشت، خون، پوست، مو و پشمهایش به بارگاه الهی نمیروند، پوست و گوشتش را خودتان و همسایهها و مساکین میخورند، آنچه پیش خدا میرود اخلاص شما است؛ «وَلَکِنْ ینَالُهُ التَّقْوَى مِنْکُمْ» [حج: ۳۷].
پس خدای تعالى میداند که اخلاص و نیت، و رابطهاش بنده با او چهطور بوده، مطابق به همان رابطه با او برخورد میکند.
برگرفته شده ازسایت شیخ الحدیث مولانا محمد یوسف دامت برکاتهم
دیدگاهتان را بنویسید